Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Ik heb iets geleerd
van een vrouw die in een vorig leven aan ldvd gestorven was
Laat ik beginnen bij het begin, we hebben elkaar leren kennen op het internet.
Ik was via een tijdschrift ingeschreven bij een site, omdat ik me verveelde in mijn studentenhuis . Waar iedereen ieder weekend weg was.
Hij zat op de site omdat iedereen in zijn vrienden groep vrijgezel was en ze naar een vrijgezellenfeest wilde . Hij zag mijn foto, was onder de indruk en werd lid voor mij.
Hij stuurde mij een berichtje waar ik eerst niet op reageerde . Maar na het kijken van een film wel. Hierin werd namelijk gesteld dat je het liefdesleven hebt wat je wil. Ik zat ieder weekend alleen thuis en bedacht me dat ik niet kon verwachten dat Prins Charming binnen zou lopen dus ik reageerde op zijn berichtje. Ik had dus destijds geleerd dat je wel wat moet doen voor de liefde, dat het niet zomaar aan komt waaien.
Later vertelde hij mij dat hij voor mij betalend lid is geworden . Hij kon niet op mij reageren zonder lid te worden en heeft dit gedaan na mijn foto gezien te hebben. T erug redenerend is hij dus op mijn uiterlijk gevallen . Ik mij zeer gevleid omdat mijn uiterlijk destijds (en nu misschien nog steeds wel) één van de grootste punten van mijn onzekerheid is.Ik had namelijk een beeld van mezelf als dik dom en lelijk.
Achteraf gezien kon ik ook niet verwachten dat hij diepere gedachten en gevoelens met mij zou delen . Hij heeft deze vanaf het begin nooit laten zien.
Hij moest mij troosten
We hebben gemsnt en gingen naar het theater . Vanaf toen is het eigenlijk heel snel gegaan. We waren vrijdag naar het theater geweest, wilde dinsdag weer afspreken maar zondag zagen we elkaar weer omdat we naar elkaar verlangden. Die dinsdag ook en binnen twee weken zeiden we dat we van elkaar hielden . Wat ook echt het geval was . Het was een heerlijke tijd , waarin we vooral veel gezelligheid hadden, ik had het erg naar mijn zin als ik met hem samen was, al voelde ik me totaal niet zekerder, in tegendeel zelfs. Hij heeft mij hier nooit echt in gerust kunnen stellen.
Hij heeft mij meerdere keren verteld dat je ook knap kunt zijn terwijl je voller bent dan de rest van de werel . En dit heb ik wel echt gevoeld en daarin voelde en voel ik me nu ook wel goed . Maar de angst dat de rest van de wereld beter is dan ik heeft hij nooit weg kunnen halen . Waarschijnlijk omdat hij (onbewust ? ) het wel lekker vond om op een voetstuk te leven en iemand in de buurt te hebben die hem beter vond dan zichzelf. Hoe dat precies zit zal ik nooit weten.
In deze periode begon het dan ook dat ik aan hem moest vertellen hoe hij mij moest troosten. Vanaf hier zijn we (achteraf gezien) qua diepere gevoelens uit elkaar gegroeid. Nu heb ik geleerd dat het wel redelijk is om te verwachten dat iemand aanvoelt hoe hij de ander moet troosten. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Je hoeft geen gedachte te kunnen lezen . Maar als iemand in de put zit, is het logisch om een arm om deze persoon heen te slaan. Dit heeft hij nooit aan kunnen voelen, dus heb ik dat altijd specifiek aan moeten geven.
Buien
In het begin had ik namelijk nog wel eens buien waarin ik vond dat ik hem niet waard was. En dat we beter uit elkaar konden gaan . Deze buien zijn gebleven al werden ze wel minder. Naar het einde toe kwamen ze weer omdat ik voelde aankomen dat hij mij niet meer wilde.
Hij troostte mij dan niet meer zoals in het begin : dat ik wél de moeite waard was en dat hij altijd van mij zou blijven houden. Dat dit niet het vorige leven was en dat hij niet bij mij wegging. Ik had hem namelijk in vertrouwen verteld dat ik ervan overtuigd ben dat ik in een vorig leve eens aan liefdesverdriet gestorven ben, omdat ik als boerenjongen van een adellijk vrouw hield, die ik door het standverschil niet kon krijgen.
Dat hij me niet meer op die manier troostte was een teken aan de wand. Dat ik niet wilde zien.
Het feit alleen dat ik deze troost nodig had, had genoeg moeten zeggen. Ik had kunnen beseffen dat het deze relatie was die dit in mij opriep .
In mijn vorige relatie had ik dit ook maar in mindere mate . Als ik vrijgezel ben , heb ik dat niet. Ik had niet de hoop ooit iemand tegen te komen bij wie dat geen probleem was . Waarin ik totaal mezelf kan zijn en gewoon over gevoelens kan praten zonder rare streken uit te halen. Ik was van plan oud met hem te worden en met hem te trouwen en kinderen te krijgen. Ik heb mij nooit gerealiseerd dat ik eigenlijk behoefte had aan mensen die me dat kunnen geven. Ik wist niet wat ik miste. Nu weet ik dat wel en ik zal daar bij een volgende partner ook naar zoeken.
Al zal ik me in een volgende relatie wel als gelijken willen voelen. Anders krijg je scheve verhoudingen, zoals nu.
Ik voelde me minder , maar toch was ik hem qua omgaan met gevoelens aan het voorbij groeien. Ik kan met mensen over diepe gevoelens praten, kan diepe gevoelens in mensen los krijgen en hen zich op hun gemak laten voelen. En ik kan aanvoelen wat mensen nodig hebbe . Als dit ertoe bijdraagt dat de ander zich beter voelt zal ik ook niet nalaten dit te doen, zelf s als dit ten nadele van mezelf gaat. De opluchting, plezier, liefde etc. die het bij hun te weeg brengt , geeft mij meer terug dan ik heb moeten geven.
Het feit dat hij zich nooit echt helemaal bloot heeft gegeven voelt ook als persoonlijk falen. Maar ik ben aan het leren dat het niet aan mij gelegen heeft. Ik heb hem uitgedaagd met mij mee te groeien en het over gevoelens te hebben.
Hij heeft de kansen echter niet gepakt en ik zat met de gebakken peren, omdat ik hem niet kwijt wilde raken. Ik heb hem in deze staat gelaten en nooit dingen van hem geëist. Voor zover dit op het gebied van gevoelens al mogelijk is.
Trouwen?
Na zeven maanden gingen we samenwonen .
Hij wilde eerst niet echt .Hij zag de schoonheid van de woning niet. Maar wel nadat die opgeknapt was. Toen we eenmaal samenwoonde vond hij het erg leuk . Daarover heeft hij nog wel kaarten geschreven.
Na een tijdje gingen we het over trouwen hebben, dat het toch wel erg praktisch is . Toen we eenmaal besloten te trouwen , werd de emotionele lading hierover ook groter.
Ik had er erg veel zin in maar hij besteedde weinig aandacht aan de ceremonie en ik heb hem wel 20 keer gevraagd of hij echt wel wilde trouwen. Hij zei telkens van wel, Toen kwam dat hij het niet wilde - tijdens het kijken naar de tv. Toen heb ik hem indringend gevraagd of hij wel oud met mij wilde worden en weer zei hij telkens ja. Het was een emotionele tijd, vooral voor mij.
Na twee maanden zei hij dat hij toch de toekomst niet helder voor zich zag . M aar dat het voornamelijk aan hem lag omdat hij niet wist hoe nu verder moest. Hij was ook net klaar met school en wilde zich verder ontwikkelen maar wist niet hoe .
Ik stuurde hem naar een therapeut . Die had wat overredingskracht nodig waarschijnlijk omdat hij niet op die manier aan zichzelf wilde werken. Hij is toch gegaan . En is tot de conclusie gekomen dat hij niet meer genoeg van mij hield en maakte het uit . N adat ik het gesprek begon nen was . Hij gaf aan niet meer op de juiste manier van mij te houden en mij meer als een goede vriendin of een geliefd familielid te zien.
Ik heb hem dus meerdere kansen gegeven zijn gevoelens te uiten en te onderzoeken. Die heeft hij allemaal niet gepakt. Achteraf gezien een falen van hem niet van mij, al voelde dat destijds wel zo.
Wat ik geleerd heb
Nu heb ik geleerd objectiever naar dingen te kijken en te beseffen dat er ook dingen zijn die ik goed doe en de ander niet. Ik heb namelijk nog wel eens het gevoel dat alles wat ik kan dat de ander dat ook moet kunnen, terwijl ik wel aanvaard dat er dingen zijn die ik niet kan. Zo was hij altijd degene die brieven schreef, omdat ik dyslectisch ben, deed hij de administratie (ik kan inmiddels wel met geld omgaan, nood leert je ook een hoop dingen) maar mijn papieren liggen door heel het huis). Ik heb moeiteloos aanvaard dat hij beter is in die dingen. Al vond ik diep van binnen wel dat ik dat ook moest kunnen, dat ik alles moest kunnen. De krachten die ik heb, heb ik niet uitgebuit. Ik kan uitstekend klussen en kleine klussen deed ik ook wel maar de grote klussen deden hij en zijn of mijn vader, terwijl ik het beter kan.
Ik moet minder hoge eisen aan mezelf maar ook aan mijn omgeving gaan stellen. Sommige mensen kunnen sommige dingen niet en dat is dan zo, niet alles kun je leren, zeker als diegene de dingen niet wil leren. Beter opkomen voor mijn belangen en beter voor mezelf zorgen zijn leerpunten waar ik nog mee aan de slag moet.
Dat was het einde.
Na afloop zag ik wel dat hij inderdaad op een ander gevoelsniveau zit dan ik. Ik ben van de hoge pieken en diepe dalen, hij is meer constant maar hij kent de extremen ook niet. Alsof hij chronisch aan de prozac zit. Hij is nu gelukkig maar zijn geluk is bij verre niet wat ik aan geluk kan gaan ervaren.
Als ik in de put zat moest ik hem vertellen wat hij mij moest zeggen, of ik belde mijn vriendinnen/vrienden of mijn moeder. Hij was daar dus geen steun in.
Het was vooral vertrouwd en veilig. We waren meer maatjes met sex. Ik mis mijn maatje nu nog wel, het lachen samen en de lol die we hadden de dingen die we deden, maar niet dieper dan dat.
In een volgende relatie zoek ik dat dus wel, ik wil nu wel een relatie waarin ook op emotioneel gebied diepgang is. Samenwonen met een gezellige huisgenoot is gezellig maar samenwonen met je geliefde lijkt me nog leuker.
Dat ga ik vast ook ooit nog wel meemaken. Dat je van elkaar begrijpt wat je bedoelt en dat je op één golflengte zit. Wij tegen de rest van de wereld. Dat gevoel, dat heb ik nog niet meegemaakt en dat lijkt me spannend.
Lobelia
